Wie het kleine niet eert…
We zijn verwend.
Als vanzelfsprekend willen we al het moois dat er te beleven is ervaren. Het gewone dagelijkse lijkt alleen te (ver)dragen als er de afwisseling is met het bijzondere. We willen weekends die speciaal zijn, vakanties die elders doorgaan, contacten die in een bijzonder kader plaatsvinden, een sfeer die uitgelaten is.
Of we nog beseffen in welk deel van de wereld we leven… ik denk vaak van niet. Het is heilzaam, of in ieder geval ontnuchterend, om eens rond te kijken in de wereld. Ja er zijn nóg betere plekken, althans zo op het eerste zicht. Maar het gros van de mensen moet het toch met heel veel minder doen dan wij.
Is het je soms ook al opgevallen dat dit niet noodzakelijk uitmond in ongelukkige mensen? ( Teveel ellende kan een mens kapot maken natuurlijk, dat is een heel ander verhaal, en jammer genoeg ook vaak te zien.)
Eenvoudige levensomstandigheden en een gebrek aan overdaad dwingen tot essentie. Gelukkig de mensen die de levenskunst verstaan om met de essentie genoegen te nemen. Als er geluk gezocht wordt dan kan die bij hen alleen gevonden worden bij het essentiële.
Wie bijvoorbeeld in Afrika komt verbaast zich vaak over de vreugde die er onder de mensen leeft, ondanks toch heel wat minder voorzieningen dan diegene waar wij van denken dat ze elementair zijn om ons gelukkig te voelen.
Wat ook helpt is een gezamenlijk lot. Allemaal samen in hetzelfde schuitje. Wat er is is voor iedereen hetzelfde.
Er treed onder mekaar herkenbaarheid op. De kans om vanuit die herkenning ideeën te delen. Gezamenlijk zoeken naar wat er aan waardevols kan aangedragen worden. Creativiteit om in de gegeven omstandigheden meerwaarde te creëren.
We hebben het allemaal nodig om omringt te zijn met zaken die voor ons van waarde zijn, maar misschien moeten we dan ons ‘van waarde zijn’ eens herbekijken. In plaats van het waardevolle te zoeken buiten ons bereik, worden we in deze tijd uitgedaagd om te zoeken wat van waarde is binnen ons bereik.
De kunst om blij te zijn hangt soms samen met het ontdekken dat het gewone al bijzonder is. Vaak zoeken we het boeiende bij uitzonderlijke gelegenheden en locaties, liefst elders. Maar het boeiende kan ook gevonden worden in veel kleinere zaken en dicht bij huis. In huis. Misschien zelfs in onszelf.
Ooit ontdekte ik, door omstandigheden aan huis gekluisterd, de variatie aan bakstenen in de muren die de tuin omringen. Saai als je gewoon bent om je ver buiten deze muren te begeven. Maar nu mijn leefwereld voor een heel lange tijd werd teruggebracht tot het huis en de tuin moest ik zaken herbekijken. Letterlijk.
Nooit gedacht dat het boeiend kon zijn om te zien hoe verschillend deze stenen allemaal zijn. Sommigen recht, anderen krom of met een hoek af. Elk met een eigen specifieke nerfpatroon door handmatig gevormd te zijn. Alle variaties bruin, roodbruin, wit geverfd of door de tijd beschilderd met stukjes korstmos of sporen van klimop.
Vanuit mijn gedwongen klein geworden leefwereld vertelden deze stomme stenen hun verhaal. Een verhaal van eigenheid, van glorie en van tegenslag, van ondergaan wat anderen bepalen, en van… gewoon blijven waar je bent, te volharden en een steentje bij te dragen om het geheel overeind te houden.
Ik heb ze stuk voor stuk gefotografeerd –geëerd zo je wil– en een plaats gegeven in mijn herinnering.
Laat ons vrede zoeken, binnen ons bereik.
Marc
Ps: enkele van de foto’s zijn te zien op deze link: https://marckant.be/bakstenen/